เมื่อครั้งอวัยวะต่างๆ รวมตัวกันเป็นร่างกายมนุษย์ในครั้งแรก อวัยวะแต่ละส่วน ของร่างกายต่างต้องการ จะเป็นเจ้านายใหญ่
สมองพูดขึ้นว่า “ฉันควรจะเป็นนายใหญ่ เนื่องจากฉันควบคุม การทำงานทุกส่วน ของร่างกาย”
เท้าสองข้างแย้งว่า “เราสิควรจะเป็นนายใหญ่ เพราะเราพาสมอง ไปไหนมาไหน และนำร่างกาย ไปสู่จุดหมายได้”
มือสองข้าง จึงพูดบ้างว่า”เราต่างหาก ที่ควรเป็นนายใหญ่ เพราะเราทำงานทุก อย่าง และหาเงินมาเลี้ยงร่างกาย”
อวัยวะทั้งหลายต่างแสดงความเห็น และอ้างเหตุผลกันไปเรื่อย จนกระทั่งทวารหนัก พูดบ้างว่าตัวเองควรเป็นนายใหญ่
ซึ่งทำให้อวัยวะอื่นๆ พากันหัวเราะเยาะ ดังนั้นทวารหนัก จึงเริ่มประท้วงด้วยการหยุดนิ่งไม่ทำงานถ่ายอุจจาระ ภายในเวลาไม่นาน ตาเริ่มเหร่ มือเริ่มบิดเกร็ง เท้าเริ่มกระตุก หัวใจและปอดเริ่มหวาดผวา สมองเริ่มมีไข้
ในที่สุดอวัยวะทุกส่วน จึงตัดสินใจมอบให้ทวารหนัก เป็นนายใหญ่ของร่างกายกระบวนการต่างๆ ในร่างกายจึงดำเนินต่อ ได้ตามปกติ
นับแต่นั้นมา อวัยวะทั้งหลาย ช่วยกันทำงานสำคัญ ของร่างกายอย่างเต็มที่ ในขณะที่ทวารหนัก ซึ่งเป็นนายใหญ่ เพียงแต่อยู่เฉยๆ คอยระบายของเสียออกจากร่างกายเท่านั้น
ข้อคิดจากเรื่องนี้ (ต้องคิดหลายชั้นหน่อยนะคะ)
การเป็นเจ้านายที่ดี ไม่จำเป็นต้องอาศัย ความฉลาดปราดเปรื่องมากนักหรอก เพียงสนับสนุนลูกน้อง ให้ทำงานเต็มความสามารถ อย่างมีความสุขก็เพียงพอแล้ว