คำโปรยเล่ม 1…
เขาคือ “อวี๋หลินเฟย” สถาปนิก หนุ่มผู้ที่ไม่รู้ว่าทำไมตัวเขาเองถึงต้องข้ามกาลเวลามาเช่นนี้และเมื่อได้สติก็ได้พบว่าเขาอยู่ในร่างของ “คณิกา” ที่เป็นดั่งยอดบุปผาหนำซ้ำ ตอนฟื้นขึ้นมายังอยู่ภายในร่างชายหมูป่าอีกด้วย ผู้ชายทั้งแท่งอย่างเขาย่อมไม่มีทางเอาดีทางด้านนี้เป็นแน่ เพราะฉะนั้นต้องเปลี่ยนหอคณิกาแห่งนี้ให้เป็นกิจการอื่นโดยไว ในเมื่อยุคปัจจุบันมี “เมดคาเฟ่” อยู่มากมาย แล้วทำไมในยุคอดีตจะมี “หนุ่มรูปงามคาเฟ่” บ้างไม่ได้ ทั้งๆ ที่กิจการโรงน้ำชากำลังไปได้สวย แต่ด้วยชื่อเสียงอันเลื่องลือเรื่องอย่างว่าของร่างกายนี้ ขนาดเขากลับตัวกลับใจแล้ว ยังมีแม่ทัพมาลักพาตัวเขาไปเป็นนางบำเรออีก เวรเอ๊ย…..เขาขายน้ำชานะ ไม่ใช่ ขายตัวโว้ย!
คำโปรยเล่ม 2…
หลังจากที่อวี๋หลิงเฟยได้รับจดหมายลับให้วางยาสังหารเชี่ยอี่สิง ต้นเบญจมาศน้อยๆ ของอวี๋หลิงเฟยก็ถูกเชี่ยอี่สิงที่โกรธจนบ้าคลั่งบังคับเด็ดปล้นไป ที่น่าแค้นใจคือ เชี่ยอี่สิงนั้นรู้ดีว่าเป็นการเข้าใจผิดแต่ก็ไม่กอดไม่ถนอมเขา หนำซ้ำพอเขาเรียกร้องค่าเสียหาย เชี่ยอี่สิงกลับมอบร่างกายเปลือยเปล่าให้เขากลับมา บ้านบิดามันเถอะ! เขาไม่ได้ไร้สติจนถึงขั้นอยากได้ตัวเชี่ยอี่สิงสักหน่อย เท่านั้นเรื่องยังวุ่นวายไม่พอ เริ่มจากอาเผิ่งที่ถูกหลันสุ่ยที่ลืมบุญคุณทำลาย ต่อมาเจ้าเด็กโง่ลวี่จู๋ที่เห็นว่าเงียบๆ แต่กลับฟาดเรียบไปถึงฮูหยินกั๋วกง และนั่นก็ทำให้ลูกชาวบ้านทั้งหลายบุกมาทวงความยุติธรรมถึงถิ่นเขา และตั้งใจจะพาตัวเจ้าบ้านอย่างเขาไป ‘ตั้งศาลเตี้ย’ เวรกรรมแท้ๆ คราวที่แล้วก็โดนเชี่ยอี่สิงลักพาตัว มาคราวนี้ก็ถูกชาวบ้านพาไปลงโทษอีก!
คำโปรยเล่ม 3…
การปรากฏตัวของไป๋เย่เฉิงคนรักเก่า เรียกจิตสำนึกที่หลับลึกของเถาหงให้ตื่นขึ้น ฝ่ายนั้นแย่งอำนาจควบคุมร่างกายกลับและไล่ตะเพิดอวี๋หลิงเฟยให้ออกไป แน่นอนว่า สิ่งแรกที่เถาหงคนเดิมจะทำคือ… สังหารเชี่ยอี่สิงซะ! หลังจากที่รู้เรื่องนี้จากปากเหอเซียนกูที่กลายเป็นเซียนไปแล้วจริงๆ เขาจึงตัดสินใจกลับไปยังยุคโบราณอีกครั้ง เพื่อหยุดยั้งเรื่องราววุ่นๆ ทั้งหมดที่จะเกิดขึ้น แน่นอนว่าไม่ได้ตั้งใจจะไปช่วยคนหลงตัวเองแต่อย่างใด ชิ! ทว่า…ร่างเนื้อที่เหอเซียนกูหามาให้เขาใหม่นั้น ก็ดันเป็นชายหนุ่มรูปงามที่เพิ่งกระโดดน้ำฆ่าตัวตายเสียอย่างนั้น เวรเอ๊ย! จะกลับมาแก้ปมปัญหาระดับชาติทั้งที หาร่างคนมีเงินมีอำนาจให้เขาหน่อยก็ไม่ได้
