นางคือองุ่นน้อยลูกหนึ่ง
ถูกปกป้องไว้ในที่ที่ปลอดภัยที่สุด มีความสุขที่สุด สงบและร่มเย็นที่สุด
นางไม่รู้จักความงาม ไม่รู้จักความหลงใหล ไม่เคยร้องไห้… และไม่รู้จักรัก
เพราะเจอเขาโลกของนางถึงเปลี่ยนไป…
เพราะเจอเขา นางจึงรู้ว่าความรักนั้นมีรูปร่างเป็นสิ่งใดก็ได้
เป็นผีเสื้อที่ขยับปีกโบยบิน เป็นหมึกที่ซึมลงไปในกระดาษฟาง เป็นเม็ดทรายที่ปลิวไปตามสายลม
เป็นสิ่งใดก็ได้ที่เล็กกระจ้อยร่อยพอจะแทรกเข้าไปอยู่ในสายตาและอกอุ่นของเขาคนนั้น
เกาะเกี่ยวกระหวัดกาย อิงแอบหัวใจกันชั่วนิรันดร์
เขาคือพญาวิหคเพลิงผู้หยิ่งยโสโอหัง
เขาไม่เคยมองสิ่งใดที่มีค่าเล็กน้อย… แต่เขากลับรักองุ่นน้อยลูกหนึ่ง
รักมากจนยากจะหายาแก้ รักเรื้อรังจนยอมสละแล้วซึ่งทุกสิ่งแม้กระทั่งตำแหน่งที่สูงที่สุดบนสรวงสวรรค์
รักจนยอมลงนรกอเวจี รักจนกระทั่งโดนดาบเสียบแทงทะลุหัวใจก็ยังตัดใจไม่ขาด
ครั้งหนึ่งเขาเคยลั่นวาจาว่า ‘หากเจ้าบอกว่ารักข้า ข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้– พูดครั้งหนึ่งลงดาบครั้งหนึ่ง
เพราะเขารู้ดีว่า หากนางพูดออกมาจริงๆ เขาคงไม่อาจตัดใจปล่อยนางไปได้อีกแล้ว
