อย่ารอจนรู้สึกรักใครสักคน
จึงรู้จักเป็นผู้ให้
อย่ารอจนรู้สึกโดดเดี่ยว
จึงคิดถึงเพื่อนพ้อง
อย่ารอจนมีตำแหน่ง
จึงขยันทำงาน
อย่ารอจนล้มเหลว
จึงจำคำตักเตือนของคนรอบข้าง
อย่ารอจนป่วยหนัก
จึงเข้าใจความเป็นอนิจจังของชีวิต
อย่ารอจนแยกทาง
จึงรู้สึกผิดที่ไม่ถนอมคู่ชีวิต
อย่ารอจนมีคนชื่นชม
จึงเชื่อมั่นในตนเอง
อย่ารอจนถูกคนตำหนิ
จึงรู้ว่าตนเองเป็นฝ่ายผิด
อย่ารอจนมีเงินทองล้นฟ้า
จึงคิดช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์
อย่ารอจนใกล้หมดลมหายใจ
จึงรู้ว่าชีวิตนี้มีค่ามากเพียงใด
ชีวิตคนเหมือนสายน้ำ
ไหลไปแล้วไม่มีทางย้อนกลับ
และไม่มีทางหยุดอยู่กับที่
อย่าเอาแต่รอ
เพราะเวลาไม่อาจรั้ง
เครดิต: นุสนธิ์บุ๊ค